Prolog

Wzburzone fale rozbijały się o skaliste wybrzeże zatoki bałwanów. Niebo nad horyzontem groźnie pociemniało, zwiastując pierwsze oznaki nadciągającego sztormu. Podmuch porywistego, północno zachodniego wiatru wywołał gęsią skórkę na moich odsłoniętych, opalonych ramionach. Spróbowałam otulić się haftowaną chustą, lecz pod naporem żywiołu wypuściłam ją niechcący. Mogłam jedynie obserwować, jak szybuje wysoko w powietrzu. Zmrużonymi oczyma dostrzegłam zarys rodzinnego herbu, zdobiącego drogocenny materiał. Jastrząb i dwie szable. Cóż ostało się z kufrów pełnych klejnotów, sukien, pachnideł oraz innych wyszukanych bogactw? Kilka szmat w postaci halek, bądź zwiewnych okryć... Serce, a w nie mniejszym stopniu rozsądek, apelował przed kradzieżą większej ilości rzeczy z pałacu. Oh, przepraszam, nie można bynajmniej być złodziejem czegoś, co należy do nas. Plotę absurdy.

Zmarznięta, postanowiłam spędzić tę noc w jaskini. Na dnie oceanu trudno znaleźć wypoczynek, tym bardziej podczas burzy, gdyż wszystkie stworzenia są niespokojne. Byłam wyczerpana ciągłym patrolem podwodnego szlaku, łowami, doglądaniem młodych syren. Człowiek potrzebuje większej ilości snu, chyba za nim tęskniłam najmocniej.

Niska, aczkolwiek szeroka grota przywitała mnie wilgotnym ciepłem. Ognisko jeszcze się tliło, nie pozwoliłam dogasającym płomykom odejść w nicość.

Odkąd oddałam się zewowi oceanu, szukałam ziemskiego zakątka, gdzie mogłabym przechowywać kilka ruchomości. No i znalazłam. Nieopodal małej butelki mocnego trunku, spoczywało pewne zawiniątko. Pamiętam każde słowo przelane na jego pożółkłe stronice. Opisałam całe swoje życie, od kołyski, aż do momentu, w którym przepowiednia znalazła spełnienie. Najwięcej miejsca poświęciłam ojcu... Boże, tak strasznie za nim tęsknię. Teraz brakuje mi słów, by go opisać. Książę? Podróżnik? Nie, to o wiele za mało! On dokonał niemożliwego, powinien stać się legendą, tymczasem pamięć o nim niebawem bezpowrotnie zgaśnie.

Minęło dziesięć lat, jak Charles Devonshire, właściciel angielskiego hrabstwa, przemierzał morskie mile w poszukiwaniach nieodkrytych lądów. Na swój statek zwerbował najznakomitszych korsarzy oraz podróżników z półwyspu Iberyjskiego. Niestety, spotkało ich wielkie nieszczęście. Wpadli w sidła cyklonu, jedynie Charles i jego przyjaciel Frederic cudem ocaleli. Po morderczej walce z południowymi wodami, udało im się do dryfować na bezludną wyspę. Spędzili tam rok, żyjąc niczym dzikie zwierzęta. Rozbitków odnaleźli kupcy, którzy wyznaczali nowy szlak. Mojemu ojcu nie było dane postawić znów stopy na ziemiach Wielkiej Brytanii, zmarł bowiem w trakcie drogi powrotnej z powodu wysokiej gorączki. Paradoks, prawda? Przetrwał tyle by umrzeć, gdy od domu dzieliła go ostatnia prosta.

Co do Frederica, niedługo po przybyciu został umieszczony w szpitalu dla obłąkanych, ponieważ głosił bywalcom tawern nieprawdopodobną historię. Zdaniem Portugalczyka, życie zawdzięcza trójzębowi, wrzuconemu na statek przez spienione wody podczas cyklonu. Pochwycili go wraz z Charlesem, a następnie obaj wyskoczyli ze statku. To on wyciągnął mężczyzn na powierzchnię, po czym wydostał ze śmiercionośnego wiru. Kiedy byli już bezpieczni, owe berło Posejdona zniknęło w równie magiczny sposób, w jaki się pojawiło. Znający legendy piraci, wierzyli mu z przymrożeniem oka. Mężczyzna przyciągnął tarapaty dopiero wtedy, gdy zaczął przedstawiać swoją wersję wydarzeń wysoko posadzonym osobistością. Ci, prędko znaleźli mu szereg specjalistów. Oczywiście dano mu wybór. Szedł w zaparte, więc to musiało skończyć się zakładem zamkniętym.

Choć miałam zaledwie dziewięć lat, pamiętam, jak tuż po pogrzebie ojca Frederic podszedł do mnie, i wręczył wisiorek, przypominający kształtem muszelkę.

– Ojciec pragnął ci go podarować − rzekł pełen dziwnego niepokoju.

Myślałam, że wewnątrz odnajdę perłę, ale nic z tych rzeczy. Wtedy wszystko się zaczęło...

Koszmar, czy piękny sen niczym marynarska opowiastka? Targają mną sprzeczne emocje, nie potrafię zdecydować. Najpierw tęsknota za dotykiem fal. "Pójdzie w ślady pana Devonshire" - powiadali. Mój kuzyn, który odziedziczył książęcy majątek, nie krył wściekłości z tego tytułu. Stanowiłam kartę przetargową, na rynku matrymonialnym oczywiście. Nikt jednak nie zdołał mnie powstrzymać. Bez niczyjej pomocy opanowałam sztukę pływania. Całe dnie spędzałam nad brzegiem morza, zahipnotyzowana jego szumem. Oczarowana, wyobrażałam sobie przepiękny śpiew.

Którejś gwieździstej nocy, wymknęłam się przez balkon, aby ukoić uszy ulubionym dźwiękiem. Trwała pełnia. Ilekroć o tym pomyślę, czuję ekscytację, przerażenie, a wspominam dziecięcą ciekawość. Przymus kazał mi zboczyć z ścieżki, pójść w głąb lasu. Może przeznaczenie? Przy ujściu rwącego potoku stała białowłosa kobieta. Wyróżniał ją osobliwy strój, oglądałam podobne w książkach taty, ponoć charakteryzowały szamanów. Posiadała również nad wyraz kościstą twarz. Ogarnął mnie strach, nigdy wcześniej nie miałam styczności z prawdziwą czarownicą. Już prawie czmychnęłam, skryta za koronami leśnych krzewów, kiedy...

− Stój Georgiano! Czekałam na ciebie! − zadudnił głos zza mych pleców.

Zawróciłam bardzo powoli, lecz nic z siebie nie wykrztusiłam.

− O tak, moje maleństwo, nadeszła ta pora. Podejdź proszę.

Minęło wiele czasu, zanim zdołałam wykonać kilka nie pewnych kroków. Drżałam calusieńka i ciężko przełykałam ślinę. Widziałam nad sobą widmo śmierci.

− Wyciągnij prawą rękę, nie bój się.

Spowolnione ruchy, krople potu, serce walące jak młot... Kobieta, ze skupionym wzrokiem wypatrywała czegoś chwilę we wnętrzu mojej dłoni, po czym westchnęła przeciągle:

− A więc to prawda! Biedna dziecina. Władca mórz rości sobie srogą zapłatę, oh srogą!

Jej usta były sine, oddech cuchnący. Czyżby znała moją przyszłość? Słyszałam o wieszczkach, dlatego wstrząsnął mną dreszcz. Nie wiązałam jedynie wątków. Zapłata za co? Czarownica, jakby słyszała myśli, którym pragnęłam nadać dźwięk. Zamlaskała.

  − Nic za darmo kochanie. Książę zachował życie, gdyż w zamian mógł ofiarować śliczną córkę. Nim upłynie twa piętnasta wiosna, oddasz się mu w posługę. Zwabi cię, opęta, jesteś bezbronna. Raz zatracona, nie pożegnasz wód żywa, pamiętaj.

Wreszcie wydałam okrzyk przerażenia, popłynął on urywanym echem. Starucha lekko się cofnęła, wtedy ja ruszyłam biegiem. Niemalże prześcignęłam wiatr.

Więcej nie spotkałam owej kobiety. Próbowałam zapomnieć o nocnym zdarzeniu, jednakże wspomnienie wciąż powracało. Upływały lata, wraz ze wzrostem mego ciała, rosło pragnienie morza. Nie tłumił go nawet strach, spotęgowany przepowiednią. Zaczynałam też powoli wierzyć, iż Frederic mówił prawdę. Coś co ocaliło ich przed laty, żądało zadośćuczynienia, odbierając mi wolną wolę. Kilkakrotnie kazałam zamknąć się w komnacie na dzień lub dwa − tak mniej więcej wyglądał mój opór przed nieznanym. Daremny.

Słowa białowłosej znalazły wypełnienie wraz z nastaniem majowego wieczoru, za godzinę kończyłam piętnaście lat. Podświadomie byłam gotowa poświęcić wszystko. Najsilniejsza żądza, jakiej dotąd zaznałam, powiodła mnie do morza. Powoli zanurzałam ciało, pieściło je niczym dotyk kochanka. Fale podobne namiętnym pocałunkom... Żar niewinności oraz potęga niezmierzonej otchłani. Jakaś nieznana siła, obezwładniała mnie morskimi objęciami, doprowadzała do szaleństwa. W końcu brakło mi powietrza, nie mogąc się wydostać, straciłam przytomność. Jak długo przecinałam bezwładnie morską toń, pojęcia nie mam. Ze snu zostałam wyrwana syrenim śpiewem. Wpierw dostrzegłam tuzin pół kobiet, pół ryb, a następnie, że jestem jedną z nich. Stado przygarnęło mnie.

Myślałam, iż już nigdy nie odzyskam kończyn, bądź też stanę się bestią jak syreny, z którymi przyszło mi egzystować, ale los okazał łaskawość. Ludzkie atrybuty powracały na lądzie, natomiast przymus przedłużenia gatunku dotyczył tylko rodowitych syren. Byłabym marnym wabikiem żeglarzy. Tak sądzę. Sedno zniewolenia stanowił brak możliwości powrotu do poprzedniego życia. Im dłużej przebywałam poza oceanem, tym bardziej słabłam. Płynięcie statkiem, w wodzie, nieistotne, byle być blisko niego.

Po czterech latach  zwyczajnie przywyknęłam. Chociaż odczuwałam brak rodziny, domu, zaakceptowałam nową rzeczywistość. Lepsze to niż samobójstwo. Raz za czas przeżywałam pirackie przygody, ponieważ gościłam również na Tortudze. Nabrałam siły oraz odwagi. Dawno pożegnałam wysoko urodzoną damę. Okoliczności mnie do tego popchnęły.

Dni są jak krople oceanu.

Ogrzana paleniskiem, nasycona morskim pokarmem, zasnęłam błogo. Śniłam o dniu, w którym przyszło mi poznać pewnego charyzmatycznego kapitana i wynikającym z tego konsekwencjach. Gdyby ciemne chmury nie spowiły losów mojej rodziny, sprawy obrałyby zupełnie inny obrót. Za dwa wschody słońca czekała mnie kolejna przeprawa, może jeszcze barwniejsza. Finał nadciągał wielkimi krokami. Obiecuję opowiedzieć wszystko od początku, gdy tylko nabiorę sił.

~*~

Bardzo zależy mi na Waszej opinii, dlatego proszę o zostawieniu po sobie śladu w postaci komentarza. I jak, podobało się? :)

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Miusic: Klaus Badelt, Hans Zimer, Various Artists

O autorce

Witam serdecznie wszystkich, którzy natrafili na mojego bloga i gorąco zachęcam do czytania! Jestem dość zakręconą uczennicą, lat 18, wolnymi chwilami staram się pogłębiać swą pisarską twórczość. Dorabiam sobie również jako niania. Uwielbiam pirackie przygody z domieszką magii, ale również płomienne romanse. :)) Przekonajcie się o tym sami! :)

Uwaga!

W opowiadaniu mogą wystąpić sceny o zabarwieniu erotycznym, przemoc oraz wulgaryzmy.

Obserwatorzy

Lokalizacja terenu

Strony

• Strona główna
• O "Pocałunku pirata"
• Zwiastun
• W rolach głównych
• Spis treści
• Czytam i polecam
• Współpraca
• Z innej beczki
• Spam, czyli porty, do których mogę zawinąć
• Liebster Award

Statystyka

Sonda

Obsługiwane przez usługę Blogger.