1. "Gra sekretów" - cz. I

Ahoj kamraci!!!

Chciałam jeszcze przed majowym weekendem opublikować fragment pierwszego rozdziału no i jest. :)) Notkę czytałam trzykrotnie, myślę, że nie będziecie mieli większej trudności z czytaniem. Jeśli wystąpiła, śmiało dajcie znać! Zapraszam do czytania!

Proponowana muzyka: Pirates of the Caribbean 2 - Two Hornpipes (dwudziesta druga pozycja na liście)

                                                      ~*~
                                                             

Na wstępie pragnę przeprosić was za długi okres zwłoki. Obiecałam wkrótce opisać wszystkie przygody, jakie udało mi się przeżyć, jednak wydarzenia na morzu prędko przybrały nieoczekiwany oraz gwałtowny obrót. Aby zanurzyć umysł w głębinie wspomnień, potrzebna jest spokojna chwila.

Wreszcie nastaje cisza. Obrzucam troskliwym spojrzeniem śpiących kamratów. Wiem, że nad zbyt matczynym, lecz nie potrafię temu zaradzić. Do kapitańskich obowiązków należy sprawowanie opieki nad załogą. Całkiem odprężona, wertuję kartki pamiętnika tak długo, aż odnajduję najważniejszą datę...

Jeżeli drzemie w was nieposkromiony piracki zapał, jak też odwaga, poznajcie proszę moją historię:

Trzy lata wcześniej...

Powiadają, że ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła. Co jeżeli jest ona spowodowana troską o bliskich?

Wraz z nastaniem przypływu, odwiedzałam Tortugę, aby odnaleźć znajome, korsarskie twarze. Ludzi mojego kuzyna, Marka, oraz niedoszłego męża, Jonathana Cavendisha. (Chyba zapomniałam wspomnieć, iż zostałam zaręczona z angielskim arystokratą niebawem po ukończeniu dziesiątego roku życia.)

Marynarze ci, raz w przeciągu miesiąca bywali na Karaibach, brakowało im pewnie pirackich uciech. Sami niegdyś byli łotrami. Lękani widmem stryczka, dobrowolnie porzucili morskie grabieże, podejmując uczciwą pracę. Kiedy solidnie zmoczyli mordy rumem, nierzadko omawiali poufne plany lorda. Widocznie podsłuchiwali rozmowy kapitana z pierwszym oficerem, a może innych wysoko postawionych osobistości.

Dla mnie jednak liczyło się wyłącznie to, by zagrabić dla siebie jak najwięcej wieści dotyczących rodziny. Cavendish prawdopodobnie knuł spisek, chcąc posiąść bogate hrabstwo Devonshire. Człowieka tego cechowała skrajna chciwość, niejednokrotnie mordował dla kawałka ziemi lub sakiewki złota. Musiałam więc uważnie śledzić nowinki zza oceanu.

Moje uszy wypełniła tawerniana muzyka. Kroki stawiałam zdecydowanie, rzucając wzrokiem we wszystkie strony. Rozpusta, hulanki, swawole – oto główne atrakcje tej mieściny. Z beczek płynął mocny trunek, piraci mogli tłuc się ile dusza zapragnie, kule zaś przelatywały tuż nad głowami.

Ilustrowałam spojrzeniem miejsca, gdzie korsarze najczęściej ucinali pogawędki. Wybierali odleglejsze zakątki, ich cichszość umożliwiała wymianę zdań. Poszukiwania trochę trwały, już niemal odpuściłam, gdy nagle usłyszałam znane mi nazwisko. Lokalizacja kierunku dźwięku i bingo!

W lewym skrzydle tawerny, blisko okna, siedział niejaki Bates, przysadzisty brunet, majtek statku handlowego Cavendisha. Obok niego rozpoznałam Wetsona, zielonookiego rudzielca, członka floty morskiej Marka Devonshire.

Poprawiłam kaptur ciemnego płaszcza. Następnie zbliżyłam się do mężczyzn, nie przekraczając bezpiecznej odległości. Środki ostrożności, by pozostać nie rozpoznaną. Posiadam szczęśliwie wyostrzony słuch, dlatego stojąc kilka kroków dalej, wychwytywałam urywki rozmowy. Po serii narzekań, obrzucania kolegów wyzwiskami, niekiedy nawet bluźnierstw, padło coś interesującego. Pamiętam jedynie końcówkę dyskusji, brzmiała ona następująco:

– Niech mnie kule biją! – zawył podekscytowany Wetson.

– Cała Wielka Brytania huczy, nie doszły Cię żadne słuchy?

– Długo byłem na morzu. Czyli dziedzic wyraził zgodę? Choć z drugiej strony, na cóż mu potrzebna żona zmarłego wuja? – Rudzielec wykrzywił usta.

– Stary, wadliwy model. Pozbędzie się jej po ślubie, gdy tylko zgarnie swoją część majątku. Jest jeszcze kilka "przeszkód", które również musi usunąć. Zrobi to bez wątpienia.

Zamarłam. Moje najgorsze obawy właśnie znalazły potwierdzenie.

– Wiadomo, że groszem nie śmierdzi, jakiż czart trzyma przy nim dziedzica?

– Jego nazwisko nadal wiele znaczy, dopóki ma dobre układy, dopóty utrata lordowskiego tytułu draniowi nie grozi – Bates tłumaczył cierpliwie, aczkolwiek ton Anglika zdradzał znużenie.

– A jeśliby tak odnaleziono książęcą córkę? – dopytywał majtek.

– Georgiane uznano za martwą, ale jej powrót dużo by zmienił. Ktoś ocalał. Nikt normalny nie zgładziłby młodej żonki.

Przeszyła mnie kolejna fala dreszczy.

– Myśl co chcesz przyjacielu, jednak moim zdaniem młodemu Devonshir'owi brak honoru! Powinien zrobić z nim porządek! Nie istnieje ludzka uczciwość, skoro ktoś taki pozwala deptać dobre imię swego rodu i dopuszcza wilka do stada – Wetson uderzył pięścią w stół, okazując swe niezmierne oburzenie.

– Może oprzytomnieje nim będzie za późno. Wtedy Cavendish pożegna swoją reputację, posiadłość, a okręty zostaną zarekwirowane. Wyląduję na bruku.

– Głowa do góry Ericu! Dobrze cię znam, nie mniej niż ja marzysz, aby znów wieść piracki żywot!

Oblicze muskularnego mężczyzny wyraźnie rozpogodniało, wzniósł nawet toast za przyszłość pełną perspektyw.

Ogarnęła mnie panika. Potrzebowałam uporządkować chaotyczne myśli.

Około czterech lat temu, właśnie tutaj – na Tortudzę, dowiedziałam się, że cała angielska flota pod dowództwem nowego komodora, Ducass'a, drogiego bratanka mego ojca oraz lorda Cavendisha, poszukuje córki księcia Davenshire, uprowadzonej przez piratów. Ustalili prawdopodobną wersję zdarzeń, nie mogłam rozpłynąć się w powietrzu. Solidny szmat czasu patrolowali wody, wychwytując statki, które odznaczała ciemna bandera. Odpowiadał mi taki obrót sprawy, spragniona dreszczyku emocji, odwiedzałam czasem łajby znajomych piratów.

Mijały lata. Kosztowność bezowocnych wypraw nadwyrężała budżet wielu ludzi, wreszcie postanowiono zawiesić misję ratunkową.

Mark zamierzał unieważnić traktat przedmałżeński, co rozwścieczyło nieposkromionego lorda. Apetyt Cavendisha przybrał niebotycznych rozmiarów. Finalnie wynegocjował sporą zwłokę, gdyby przypadkiem wydarzył się cud. Cóż, rok oznaczał spore korzyści, narzeczeństwo wymagało opłaty. Bóg jednak nie raczył spełnić próśb przebiegłego mężczyzny. Dokument chylił się ku wygaśnięciu. Czym prędzej należało obmyślić intrygę, aby utrzymać źródło dochodów. Przypuszczam, że pomysł mariażu z moją mamą naszedł go od tak, szybciej niż zdążył mrugnąć okiem. Dokonanie zbrodni wymaga więcej wysiłku, trzeba dopracować każdy jej szczegół. Trucizna, sztylet, może nieszczęśliwy wypadek podczas podróży?

Bezradność potęguje wściekłość. Oddałabym wszystko dla ratowania rodziny.

Nie potrafiłabym w tejże sytuacji powrócić spokojnie do oceanu. Pozostać na otwartych wodach, przykuwając jednocześnie sobą uwagę Cavendisha? Właściwie istniało jedno rozwiązanie. Bates z Wetsonem wciąż plotkowali, "oby dostrzegli mnie kątem oka." Wychodząc zza rogu, zdjęłam kaptur i przemknęłam tuż przed ich nosami.

Piraci biesiadujący wewnątrz tawerny podnieśli radosne okrzyki, wrzawa rosła, słuchać było brzękot szkła. Chociaż panował ogólny chaos, dosyć spora grupka stanowiła centrum.

Podeszłam bliżej, zauważając ciekawą scenkę. Pewien mężczyzna pomylił najwyraźniej okrągły, szczerbaty stół ze sceną. Wymachiwał teatralnie rękoma, "u Szekspira miałby wzięcie" – myślałam, aż się nie zatoczył. "Talent" aktorski był efektem alkoholu. Kolejny pijak. Wykonał obrót o kilka stopni, dzięki czemu dostrzegłam kontur jego twarzy. Zaświtało mi w głowie jedno wspomnienie.

Ogromnie kogoś przypominał. Zaraz, zaraz... Wielkie nieba! Oto sam Jack Sparrow! Odgadłam, iż werbował załogę, gdyż któryś z jego towarzyszy zbierał podpisy.

Chyba nawet do mnie uśmiechnął się los. Jeżeli dobrze pójdzie upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu. Unieszkodliwię Cavendisha oraz odczynię zaklęcie. Sparrow uchodził przecież za specjalistę od klątw i morskich legend.

Wtem zgraja umilkła, kapitan natomiast zabrał głos:

– Wytężcie słuch szczury wodne! Mam dziś naprawdę dobry dzień, dlatego każdy bez wyjątku, będzie mógł dostąpić zaszczytu płynięcia Czarną Perłą!

Tłum zaczął wiwatować. Zdejmowano kapelusze tylko po to, by cisnąć nimi w górę.

– Nawet kobieta? – spytałam, kiedy trochę ucichło.

Jack zerknął za siebie. Czarne oczy pirata błysnęły.

– Naturalnie. Jednakże żadna nie jest w stanie obcować z bandą wiecznie nachlanych, wyzbytych ze
wszelkich manier, hańbiących dobre obyczaje i gwałcących normy społeczne, nieokrzesańców. Nie przeboleję takiej straty, jeśli podążysz śladem, targających się na swoje życie poprzedniczek.

Czyżby ostrzeżeniem damy usiłował spełnić dobry uczynek?

– Zdążyłam przywyknąć.

Kapitan wzruszył nonszalancko ramionami.

– Tak też przypuszczałem. Przywitaj nową załogę złotko! – rzucił, pochwyciwszy butelkę rumu.

Dołożyłam wszelkich starań, a żeby mój uśmiech nie wypadł sztucznie. Rzecz jasna musiałam oblać zdrowie kapitana. Pozostałej reszty również. Łatwo odgadnąć, że prędko dopadły mnie oznaki wstawienia. Źle, zamiast balować powinnam planować dokładne działanie. Ryzykownie znów iść pod prąd. Trudno jednak zwalczyć pokusę tańca po niemalże wiekowej abstynencji. Dałam się wciągnąć wirowi.

Noc na Tortudze to czas orgii, pojedynków, szalonych decyzji. Dantejskie sceny są tam normalnością. Widziałam małżeństwo, ciskające w siebie szklane przedmioty, Chińczyka ganiającego dziką świnię, kurtyzanę tarzającą się we własnych wymiocinach, i tak dalej. Dziwne, że nie poczułam jeszcze obrzydzenia. Rum ukoił wszelkie troski. Niestety, zmęczenie, spowodowane przebywaniem na stałym lądzie, dawało o sobie znać. Jack otoczony dwiema krągłymi niewiastami – to ostatni obraz jaki pamiętam. Później kształty straciły ostrość.

                                                                                           

Nudziły Was te dłuższe opisy? Spokojnie, mnie również. Ciężko pisało mi się, choćby o przeszłości Georgiany, jednak musiałam przez to przebrnąć, aby opowiadanie miało ręce i nogi. Pojawiło się sporo nazwisk oraz zawiłości, jeśli coś jest nie jasne, np. o zdjęcie jakiej klątwy chodziło Georgianie, pytajcie w komentarzach, odpowiem z przyjemnością. :) 

Obiecuję, że kolejna część będzie prostsza, a sceny na morzu ciekawsze... 

Przyjemnie spędzonego weekendu majowego!
Pozdrawiam wszystkim serdecznie i proszę grzecznie o opinie. :))

P.S - Od wczoraj jestem adminką stronki na Facebook'u (Jaram się Jack'iem Sparrow'em jak on rumem). Z tego miejsca chciałabym podziękować Jagodzie za przygarnięcie mnie! :)) Zapraszam do śledzenia oraz lajkowania postów! ;) <3 *.*